مـاه صـفـر گـذشت بـیا تا سـفـر کـنـیم            بـاید از این دو مـاه دوبـاره گـذر کـنیم

آقـا بـیـا کـه دیـدۀ حـسـرت کـشـیـده را            با اشک دوری از تو و این ماه تر کنیم

هرشب به شوق روضۀ فردا نفس زدیم            شب را از این به بعد چگونه سحر کنیم

مـزد دو مـاه گـریۀ خـود را گـرفـته‌ایم            خود را به یک نگاهت اگر مفتخر کنیم

ما خـسـته نـیـسـتم که رخـت سـیـاه را            با خـستگی از این تن وامـانده در کنیم

امسال هم گذشت و پس از این رواست که            گـریه بـرای فـاطـمۀ پـشـت در کـنـیـم

برخـیز تا مـسافـر صحـن رضا شـویم            مـاه صـفـر گـذشت، بیا تا سـفـر کـنـیم